Untill lions have their historians… — kindertijd

In het Mauritshuis werk ik tussen schilderijen die meer zijn dan kunst: ze zijn de weinige tastbare sporen die verbinden met mijn voorouders, mensen zonder portretten, bezittingen of officiële archieven. Terwijl de gegoede burgerij zich in de 17e eeuw liet vereeuwigen, werden mijn voorouders uitgebuit op eilanden die sindsdien onlosmakelijk met Nederland verbonden zijn.

In dit werk gebruik ik Caquetio-symbolen – tekens van de oorspronkelijke bewoners van Aruba en Curaçao – op de plek waar ooit familiewapens prijkten. Zo krijgen vergeten stemmen een tegenstem naast de statige schilderijen.

Tegelijkertijd zie ik in de duizenden foto’s en films van mijn vader dezelfde waarde als in de eeuwenoude portretten:  levendige archieven van een gemeenschap die ondanks alles haar plaats vond in Nederland.

Toen ik las over de mishandeling van een 61-jarige man die een vrouw beschermde, zag ik mijn vader voor me: altijd klaar om op te komen voor anderen, ongeacht het gevaar.

Wat betekent het om op te groeien als kind van kleur in een Rotterdamse witte buitenwijk, met een vader die in de jaren ’70 werd weggezet als ‘gevaarlijk’ enkel om zijn uiterlijk? Persoonlijke herinneringen, etnisch profileren en de keuze om rechten te gaan studeren komen samen in dit verhaal over macht, misbruik en de dubbelzinnigheid van ‘de politie is je beste vriend’.