Nederland en onze eilanden zijn samenlevingen doordrenkt van historische (im-) materiële erfenissen van koloniale overheersing. De mede op ras gebaseerde machtsdynamiek heeft deze samenlevingen politieke, economische en sociale structuren diepgaand beïnvloed. Dat had ook invloed op mij, een kind van kleur opgroeiend in Ommoord, een witte buitenwijk van Rotterdam. Als kind van kleur in een overwegend witte samenleving bouwde ik andere banden op met instituties en de overheid dan mijn witte klasgenoten.
Zo prijkt er in ons familiealbum uit de jaren ‘70 een opmerkelijke foto tussen de vrolijke familiefoto’s: mijn vader, vastgelegd met een vastberaden blik en om zijn nek een bord met de woorden 'Gekleurd maar niet gevaarlijk'. De voorgaande dag was ons gezin namelijk door de politie onder bedreiging van pistolen en luid geschreeuw aangehouden op de snelweg, simpelweg omdat we lop Molukkers leken, ten tijde van de gijzelingen. Je kunt je voorstellen dat de slogan ‘De politie is je beste vriend’ mij van jongs af aan dubbelzinnig in de oren klonk. Weinig witte kinderen zullen getuigen zijn geweest van het etnisch profileren van hun ouders, denk ik.
Al met al werd deze jeugdherinnering een reden om rechten te gaan studeren: wie heeft de macht, waarom, wat als macht wordt misbruikt etcetera waren vragen die mij enorm fascineerden.
Tijdens mijn studententijd werd mijn broer na een nachtje stappen ook onterecht vastgehouden op het politiebureau. Het werd voor mij een goede gelegenheid om mijn nieuwe verworven juridische kennis in de praktijk te brengen.
Helaas zijn wij niet de enigen met onprettige ervaringen met de politie als gevolg van ons uiterlijk. Dat is vooral jammer voor de politie, een onmisbare dienst met een geweldsmonopolie en nu oogst wat het al die jaren gezaaid heeft.