De Leidse meesterschilder Gabriel Metsu schilderde in 1664 een jonge vrouw die muziek schrijft. Het schilderij hangt nu in in het Mauritshuis. Driehonderd jaar later kwam mijn moeder vanuit Curaçao naar Nederland als jonge, dappere en nieuwsgierige jonge vrouw. Samen met haar jongere zus stapten ze op de 'Ascania'. Zij is het die ik heb toegevoegd aan dit schilderij.
In haar hand geen veer, maar een glas. Ze is negentien, op de overtocht naar een nieuw leven. Anders dan in het originele werk kijkt de beschouwer nu direct de 17e eeuw én 20e eeuw in. Er wordt teruggekeken. Want alles wat wij vandaag zijn, de muziek, onze taal, onze keuken, onze uitdrukkingen, onze aanwezigheid in deze wereld, is onlosmakelijk verbonden met diezelfde tijd.
Met mijn toevoeging aan Metsu’s schilderij is er geen afstand meer tussen toen en nu. Mijn moeder belichaamt de brug tussen erfgoed en voortbestaan.