Untill lions have their historians…

In het Mauritshuis werk ik tussen schilderijen die meer zijn dan kunst: ze zijn de weinige tastbare sporen die verbinden met mijn voorouders, mensen zonder portretten, bezittingen of officiële archieven. Terwijl de gegoede burgerij zich in de 17e eeuw liet vereeuwigen, werden mijn voorouders uitgebuit op eilanden die sindsdien onlosmakelijk met Nederland verbonden zijn.

In dit werk gebruik ik Caquetio-symbolen – tekens van de oorspronkelijke bewoners van Aruba en Curaçao – op de plek waar ooit familiewapens prijkten. Zo krijgen vergeten stemmen een tegenstem naast de statige schilderijen.

Tegelijkertijd zie ik in de duizenden foto’s en films van mijn vader dezelfde waarde als in de eeuwenoude portretten:  levendige archieven van een gemeenschap die ondanks alles haar plaats vond in Nederland.

Toen ik las over de mishandeling van een 61-jarige man die een vrouw beschermde, zag ik mijn vader voor me: altijd klaar om op te komen voor anderen, ongeacht het gevaar.

Sinds 2010 bestaan de Nederlandse Antillen niet meer. Dat is best een ding: het Statuut van het Koninkrijk der Nederlanden, een document van een hogere orde dan de Grondwet moest daarvoor veranderd worden. Mijn afstudeerscriptie voor mijn studie rechten ging over dit Statuut van het Koninkrijk. De verandering van het Statuut inspireerde mij tot dit werk met de beroemdste traan van het Koninkrijk én de vlag van de voormalige Nederlandse Antillen.   

Hier protesteert mijn vader tegen het etnisch profileren en ruwe politie-optreden tegen zijn gezin. Maar als je de tekst van dit krantenartikel goed leest, zie je dat mijn vader zijn naam heeft veranderd. Zo noemt hij zich Oscar en geen Oswald en Binklaer en geen Winklaar. Waarom eigenlijk?  Volgens de Nederlandse juridische werkelijkheid had hij vrijheid van meningsuiting. De waarheid is dat hij zich pijnlijk bewust was van de mogelijke gevolgen van zijn meningsuiting. Als vader van een jong gezin stond er nogal wat op het spel voor hem. Zijn werkgever had het hem moeilijk kunnen maken en uiteindelijk zelfs...

  Mijn wandobjecten lijken misschien zwaar, maar zijn juist verrassend licht. Hoewel ze eruitzien alsof ze van staal of ander stevig materiaal zijn, is het in feite berkenhout. In het begin gebruikte ik MDF, maar vanwege de nadelige effecten op gezondheid en milieu ben ik overgestapt op berkenhout, een duurzamer en natuurlijker materiaal. Berkenhout geeft mijn werken een robuuste uitstraling, terwijl ze toch aangenaam van gewicht zijn. Dit maakt ze makkelijk op te hangen en te verplaatsen. Achter het zware, stevige uiterlijk schuilt dus een veelzijdig, licht en milieuvriendelijk ontwerp.